BLAKKA TARRA - GINIO ELSTAK

Autodidact Ginio Elstak aka Blakka Tarra (1956, Paramaribo) schildert vrijwel één op één wat hij ziet, hij schildert de stad waar hij zelf als lopende man deel van uit maakt. In zijn werkproces gebruikt Ginio als een veelvraat elk materiaal en elk beeld dat hij kan gebruiken. Selfies, afbeeldingen uit kranten en tijdschriften, straatbeelden, vreemden, vrienden, fietsers: mensen die in beweging zijn in een urbane cultuur. De snelheid en de directheid waarmee Ginio de beelden oproept heeft iets bezwerends, alsof hij de wereld waarin hij zich begeeft wil vastpakken en de tijd wil uitrekken. Als schilder kijkt Ginio niet toe maar geeft hij de zichtbare werkelijkheid een duw: in de werken waarin hij zijn eigen benen schildert, al lopende op straat, is hij een beschouwer van zichzelf, de Zwarte man die de wereld om zich heen stuurt naar een abstract niveau toe. In boeken, op karton, op tegels, op dozen en op doeken wordt een herkenbare, soms banale en misschien daarom intieme, poëtische wereld zichtbaar. Als Ginio zijn benen schildert, dan zijn het gewoon zijn benen, maar hij doet het op een zo’n nonchalante wijze dat het neigt naar een sublieme intensiteit die maakt dat het niet zomaar zijn benen zijn maar de benen van iemand die zichzelf kent en op treffende wijze zijn rol in de maatschappij illustreert.

De ironische laag die in zijn alter ego Blakka Tarra (letterlijk: zwart als teer) schuilt, zit ook in de werken: schijnbaar losjes, onbekommerd en grappig acteren de werken als kleine opnamen van een maatschappij waarin ongelijkheid heerst.

In zijn hoofden van klei verwijst Elstak rechtsreeks naar de Olmeken, een Meso-Amerikaans volk dat tijdens pre-klassieke periode in het zuiden van Mexico leefde. De Olmeken lieten grote basaltstenen koppen na. In de reeks kleine koppen van Elstak komen alle speculaties omtrent de betekenis van deze koppen tot uiting. Ook hier is Elstaks beeldtaal weer basaal en is de diepere laag een mengeling van een onderhuids, existentieel onderzoek en een hyperbewust commentaar op de gesegregeerde samenleving.

Ginio Elstak zegt zelf: “I just paint.”